මුලින්ම කියන්න ඕනේ ඉතින් ගෑනු ළමයි වෙච්ච අපිට කවදාවත් ඉස්කෝලෙන් දවස් දෙකේ ට්‍රිප් යන්න වාසනාව ලැබුනේ නෑ. දැන් අහන්න එපා ඉතින් දවස් තුනේ ඒවා ගියාද කියලා :(. වන්ඩේ එව්වා විතරයි.
මම හතර වසරේ ඉන්දැද්දි තමයි මුලින්ම ඉස්කෝලෙන් ට්‍රිප් එකක් යන්න චාන්ස් එකක් ලැබෙන්නේ. හැබැයි ඉතින් ඔය චාන්ස් එක මගේ අත ළඟටම ඇවිල්ලා හැරිලා යනවා, මේ බලාගෙන ඉන්දැද්දි. ඒ දවස්වල මම ඉස්කෝලේ ගියේ ලොකු මාමලගේ ගෙදර ඉඳලා (අපේ තාත්තා පරිපාලන සේවයේ ඉඳපු නිසා හැම තිස්සෙම අරහෙට මෙහෙට මාරු වීම් එනවා. ඉතින් හරියට එක තැනක ඉඳගෙන ඉස්කෝලේ යන්න විදිහක් තිබුනේ නැහැ). ඉතින් ඔන්න ට්‍රිප් එක යන්න කැමති ළමයි හැමෝම දෙමව්පියන්ගෙන් අවසර අරගෙන ලියුමක් ලියාගෙන එන්න කිව්වා දවස් දෙකක් ඇතුළත.
දවස් දෙකක් ඇතුලත අහවල් එකක් කරන්නද? අම්මලා සති අන්තේ තමයි මාව බලන්න එන්නේ හරි එහෙම නැත්නම් ගෙදර එක්ක යන්න එන්නේ. එතකන් ඉන්නත් බෑ. අනිවාර්යෙන්ම අම්මා හරි තාත්තා හරි ලියුම අත්සන් කරන්න ඕන කියලයි මිස් කිව්වේ. දෙමව්පියෝ නැත්නම් භාර කාරයෙක් අත්සන් කරන්න කිව්වා. ඉතින් මගේ අම්මයි තාත්තයි ඉන්නවනේ...ඒක හින්දා භාර කාරයෝ හරි යන්නෙත් නැහැ
. මට හිතුනේ එහෙමයි. මොනවා කරන්නද මැටි කම නේ. ඉතින් මම එදා ඉස්කෝලේ ඇරිලා මාමලගේ ගෙදර ගිහින් චූටි අක්කට (මාමගේ පොඩි දුව) කිව්වා විස්තරේ. එයා එතකොට හය වසරේ. මාත් එක්ක බැලුවම බුද්ධි මට්ටමේ වැඩි වෙනසක් නැහැ :D. ඉතින් එයා පැයක් විතර දත කට පූට්ටු කරගෙන අපේ තාත්තගේ විදියට අස්සන ගහන්න ට්‍රයි කරා 
. ම්හු...හරි ගියේම නැහැ. මාමා ඇවිල්ලා "මොකද්ද ළමයිනේ මේ කරන විකාරේ?" කියලා අහලා ලියුම "භාරකරු" විදියට අත්සන් කරලා දෙනකල්ම අපි දෙන්නා හොර අත්සන් ගහන්න ට්‍රයි කරා.
ඒකත් හරි ගියා කියමුකෝ. ඉතින් හරියටම ට්‍රිප් එක යන්න කලින් දවසේ මට හැදුනේ නැද්ද උණක්. හයියෝ...අන්න එහෙමයි මගේ මුල්ම අධ්‍යාපන චාරිකාව වතුරේ ගියේ.
ඉතින් මම මුලින්ම ඉස්කෝලෙන් හා හා පුරා කියලා ට්‍රිප් එකක් ගියේ 6 වසරෙදි. ඒකනම් එහෙමකට ආතල් ට්‍රිප් එකක් නෙමෙයි ඉතින්. අත්පුඩි ගගහා සින්දු කියලා පොඩ්ඩක් නටනවා ඇරෙන්න වෙන දෙයක් කරේ නැහැ ඔය ගමනෙදි. පොඩි ළමයි හින්දා ගුරුවරුන්ගේ ඇල්ම බැල්මත් වැඩියි නේ. බස් එකෙන් එලියට බැහැපු තැන ඉඳලම දෙන්නා දෙන්නා පේලි හැදිලා තමයි යන්න ඕන. ගින්තොට තුනී ලෑලි එක එහෙම බලන්න ගියා මට මතකයි.
ඕකෙන් පස්සේ ඇත්තම ඇත්ත ට්‍රිප් එකක් කියන්න පුළුවන් එකකට ගියේ 9 වසරෙදි. ඒ වෙලාවෙත් ඔය කොළඹ පැත්තේ කොහේ හරි තමයි ගියේ. වැඩේ කියන්නේ මට ගිය තැන් හරියකට මතක නැහැ නේ, බස් එක ඇතුලේ නටපුවයි දඟලපුවයි ඇරෙන්න. හැබැයි ඔය පහළ පින්තූරේ තියන වලව්ව නම් බලන්න ගියා මතකයි. ඒ කාලේ ඔකේ පදිංචි වෙලා හිටපු ජෝඩුවට ළමයි හිටියේ නැහැ ලු. ඒ නිසා ඒ ගැන හරිම දුකෙන්ලු හිටියේ දෙන්නා. ඔය හින්දා වලව්වේ මිදුල පුරාම පුංචි ළමයින්ගේ ප්‍රතිමා හදලා තියනවා. දැන්නම් මේ ගෙදර ළමා නිවාසෙකට දීලා ලු තියෙන්නේ.
දවස් දෙකක් ඇතුලත අහවල් එකක් කරන්නද? අම්මලා සති අන්තේ තමයි මාව බලන්න එන්නේ හරි එහෙම නැත්නම් ගෙදර එක්ක යන්න එන්නේ. එතකන් ඉන්නත් බෑ. අනිවාර්යෙන්ම අම්මා හරි තාත්තා හරි ලියුම අත්සන් කරන්න ඕන කියලයි මිස් කිව්වේ. දෙමව්පියෝ නැත්නම් භාර කාරයෙක් අත්සන් කරන්න කිව්වා. ඉතින් මගේ අම්මයි තාත්තයි ඉන්නවනේ...ඒක හින්දා භාර කාරයෝ හරි යන්නෙත් නැහැ
. මට හිතුනේ එහෙමයි. මොනවා කරන්නද මැටි කම නේ. ඉතින් මම එදා ඉස්කෝලේ ඇරිලා මාමලගේ ගෙදර ගිහින් චූටි අක්කට (මාමගේ පොඩි දුව) කිව්වා විස්තරේ. එයා එතකොට හය වසරේ. මාත් එක්ක බැලුවම බුද්ධි මට්ටමේ වැඩි වෙනසක් නැහැ :D. ඉතින් එයා පැයක් විතර දත කට පූට්ටු කරගෙන අපේ තාත්තගේ විදියට අස්සන ගහන්න ට්‍රයි කරා . ම්හු...හරි ගියේම නැහැ. මාමා ඇවිල්ලා "මොකද්ද ළමයිනේ මේ කරන විකාරේ?" කියලා අහලා ලියුම "භාරකරු" විදියට අත්සන් කරලා දෙනකල්ම අපි දෙන්නා හොර අත්සන් ගහන්න ට්‍රයි කරා. ඒකත් හරි ගියා කියමුකෝ. ඉතින් හරියටම ට්‍රිප් එක යන්න කලින් දවසේ මට හැදුනේ නැද්ද උණක්. හයියෝ...අන්න එහෙමයි මගේ මුල්ම අධ්‍යාපන චාරිකාව වතුරේ ගියේ.
ඉතින් මම මුලින්ම ඉස්කෝලෙන් හා හා පුරා කියලා ට්‍රිප් එකක් ගියේ 6 වසරෙදි. ඒකනම් එහෙමකට ආතල් ට්‍රිප් එකක් නෙමෙයි ඉතින්. අත්පුඩි ගගහා සින්දු කියලා පොඩ්ඩක් නටනවා ඇරෙන්න වෙන දෙයක් කරේ නැහැ ඔය ගමනෙදි. පොඩි ළමයි හින්දා ගුරුවරුන්ගේ ඇල්ම බැල්මත් වැඩියි නේ. බස් එකෙන් එලියට බැහැපු තැන ඉඳලම දෙන්නා දෙන්නා පේලි හැදිලා තමයි යන්න ඕන. ගින්තොට තුනී ලෑලි එක එහෙම බලන්න ගියා මට මතකයි.
ඕකෙන් පස්සේ ඇත්තම ඇත්ත ට්‍රිප් එකක් කියන්න පුළුවන් එකකට ගියේ 9 වසරෙදි. ඒ වෙලාවෙත් ඔය කොළඹ පැත්තේ කොහේ හරි තමයි ගියේ. වැඩේ කියන්නේ මට ගිය තැන් හරියකට මතක නැහැ නේ, බස් එක ඇතුලේ නටපුවයි දඟලපුවයි ඇරෙන්න. හැබැයි ඔය පහළ පින්තූරේ තියන වලව්ව නම් බලන්න ගියා මතකයි. ඒ කාලේ ඔකේ පදිංචි වෙලා හිටපු ජෝඩුවට ළමයි හිටියේ නැහැ ලු. ඒ නිසා ඒ ගැන හරිම දුකෙන්ලු හිටියේ දෙන්නා. ඔය හින්දා වලව්වේ මිදුල පුරාම පුංචි ළමයින්ගේ ප්‍රතිමා හදලා තියනවා. දැන්නම් මේ ගෙදර ළමා නිවාසෙකට දීලා ලු තියෙන්නේ.
අපේ ඉස්කෝලේ එක ශ්‍රේණියකට පන්ති 8 ක් තියනවා. ඉතින් ට්‍රිප්ස් යනකොට බස් හතරක් ගෙනත් පන්ති දෙකක් එක බස් එකකට නග්ගවනවා. මේ කියන ට්‍රිප් එක අපිට යන්න සෙට් උනේ 'D' පන්තියත් එක්ක. D එක කියන්නේ අපේ පන්තිය ඇරුනහම මුළු 9 වසරේම තිබ්බ අනිත් පිස්සු පන්තිය. ඉතින් එහෙව් පන්ති දෙකක් එක බස් එකකට දැම්මහම තත්ත්වේ කොහොමද කියලා හිතාගන්නකෝ.
මුලින්ම දෙගොල්ලෝ බස් එකේ පිටිපස්ස ට රණ්ඩු වෙන්න පටන් ගත්තා. අන්තිමට බොහොම අමාරුවෙන් සම්මතේකට ආවා දිවා ආහාරය වෙන තුරු අපේ පන්තියත් ඉන් පස්සේ D පන්තියත් ඔය මහානුභාව සම්පන්න පශ්චාත් බාගේ බෙදා ගන්නවා කියලා. හැබැයි ඉතින් හිතේ කොස්ස එහෙමමයි. ඉතින් ඔහොම සින්දු කිය කියා රැඟුම් පපා ටික වෙලාවක් යද්දී අපේ කට්ටියට මීටර් උනා අර පන්තියේ අය එක්තරා සිංදුවකට පොඩි අකමැත්තක් දක්වන බව. සිංදුව තමයි රූකාන්තගේ "කුසුමි ලතා රේණු ලතා හඬන කතාවේ"
. ඒ ගොල්ලෝ ඒකට අකමැති උනේ මොකද කියලනම් මම දන්නේ නෑ. හැබැයි ඒක මීටර් වෙච්ච වෙලාවේ ඉඳලම බස් එකේ ඇහුනේ ඔය සිංදුව විතරයි.
"සිත බැඳූ..නට...කුසූ..මිට...මගේ සිත ඇය..ළඟ...නෑ....රැඳෙන් නෑ....
ඇය...හැඬු...වට...තැව්..නට...ඇගේ සිතෙන් මට..වැඩක් නෑ.....වැඩක් නෑ...
හද පතුලේ..මගෙ හිත ඇතුලේ...ඔබ පමණයි...ළඟ ඉන්නේ...."
ඔය හරිය කියද්දී කට්ටියගෙ මූණු නිකන් කුණ්ඩ හට්ටි වගේ වෙලා...යන්තම් සින්දුව ඉවර වෙද්දී කට්ටිය සැනසුම් සුසුමක් හෙලනවා. එතකොටම ඔන්න අපේ කට්ටිය ආපහු පටන් ගන්නවා...
"කුසුමි ලතා...රේණු ලතා...හඬන කතාවේ..."
ඔන්න ඔහොමයි එදා උනේ. අපි ඒ ට්‍රිප් එක පුරාවටම කිව්වේ ඔය සින්දුව විතරද කොහෙද. අන්තිම වෙද්දී ඒක අපිටත් ඇති වෙලා.
ඉතින් ඒ ට්‍රිප් එකත් එහෙම ඉවර උනා කියමුකෝ. ඊට පස්සේ ඊ ළඟ අවුරුද්දෙත් ට්‍රිප් එකක් ගියා. ඒ කියන්නේ අපි 10 වසරෙදි. ඒ පාර ගියේ හම්බන්තොට පැත්තේ. මුල්කිරිගල, උස්සන්ගොඩ, මදුනාගල උණු දිය පොකුණු එහෙම බලන්න ගියා ඔය ගමනෙදි.
මදුනාගල අහසේ දඟ කරනා තරු ගනින්න...
උණු දිය පොකුණ ලඟදි හැන්දෑවක මුණ ගැහෙන්න
මටනම් ඉතින් ඒ බලපු තැන් අලුත් අත්දැකීම් නෙමෙයි. හම්බන්තොට, තිස්සමහාරාම කියන්නේ මගේ පුංචි කාලේ මතක ගබඩා වෙච්ච තැන් :)
ඒ ට්‍රිප් එකනම් පිස්සුම පිස්සු නටපු ට්‍රිප් එකක්. ආපහු 11 වසරෙදි ට්‍රිප් එකක් යන්න හිටියට ඒ වැඩේ කරගන්න බැරි උනා. ඊට පස්සේ ඉතින් එච්චරයි. ඒ ලෙවල් කාලේ ට්‍රිප්ස් ගියෙත් නෑ. ගියත් ඉතින් අර යාළුවො තරම් ෆිට් එකකුත් නෑ. 9, 10, 11 වසරවල් තමයි මට හිතෙන විදිහට ඉස්කෝල ජිවිතේ හොඳම අවුරුදු තුන. මේක එක එක අයට වෙනස් වෙන්න පුළුවන් උනාට ගොඩක් දෙනෙක්ට ඒක එහෙමම තමයි කියලයි මට හිතෙන්නේ. ඒ ලෙවල් කාලෙත් ඉතින් නරකම නැහැ. හැබැයි වැඩ වැඩියි. යාළුවො සීමිතයි. පිස්සු නැටීමේ කාලය අඩුයි :)
දැන් බලාගෙන යනකොට අපි එච්චර ට්‍රිප් ගිහිල්ල නෑ නේ :O මම කිව්වේ ඉස්කෝලෙන්. ආ... කියන්න අමතක උනා. අපි හොස්ටල් එකෙනුත් ට්‍රිප් එකක් ගියා නේ. ඒකත් ගියේ 9 වසරේදී තමා. ඒ දවස්වල ඉතින් වැඩිපුරම ෆිට් හොස්ටල් යාළුවො එක්ක. දවසේ වැඩි හරියක් ඉන්නේ එයාලත් එක්කනේ. හොස්ටල් කතා නම් ගොඩක් තියනවා කියන්න වෙලාවක් නෑ. මට මතක විදිහට ළමයි 50 - 60 අතර ගානක් තමයි හිටියේ. එයිනුත් අපේ 9 වසරේ අය හිටියේ හත් දෙනයි.
ඒ ට්‍රිප් එක ගියේ රතනපුරේ පැත්තට. බෝපත් ඇල්ල, සමන් දේවාලේ, මඩුවන්වෙල වලව්ව එහෙම බලන්න ගියා. බස් එකේ ඇතුලේ ඉස්සරහින්ම කෙසෙල් කැනකුත් එල්ලගෙන තමයි ගියේ. එදා රෑ ආපහු එද්දී කට්ටියගේ අත පය කොර වෙලා උගුරුත් බැරැන්ඩි වෙලා තමයි ආවේ. අර කෙසෙල් කැනේ නැට්ට විතරයි ඉතුරු වෙලා තිබුනේ. අන්තිම හරිය වෙද්දී සමහරු සීට් උඩම නින්ද ගිහින් පැද්දෙන තාලෙට අර කෙසෙල් නැට්ටත් පැද්දි පැද්දි ආවා අපිත් එක්ක.
ඔය ට්‍රිප් එකේදි වෙච්ච ආතල්ම වැඩේ තමයි මොකක් හරි හේතුවක් හින්දා හොස්ටල් එකේ මෙට්‍රන් ට ට්‍රිප් එක එන්න බැරි වෙච්ච එක. හැබැයි ඒ වෙනුවට විදුහල්පතිනිය ආවා අපිත් එක්ක. එයානම් ළමයිගේ විනෝදෙට අකුල් හෙලන කෙනෙක් නෙමේ. ගමන පුරාවටම ඉස්සර සීට් එකක වාඩි වෙලා ගියා මිසක් කිසිම දේකට අත දැම්මේ නෑ. ඒ එක්කම කියන්න ඕනේ මගේ ජිවිතේ දැකපු හොඳම පෞරුෂයක් හිමි අයගෙන් කෙනෙක් තමා අපේ ඔය විදුහල්පතිනිය.
ඉතින් ඉස්කෝලෙන් ගියපු ට්‍රිප් වලට කියලා තියෙන්නේ ඔච්චර තමා. එතකොට කැම්පස් එකෙන් ගියපු ට්‍රිප්? ආ...එව්වා පස්සේ...
මුලින්ම දෙගොල්ලෝ බස් එකේ පිටිපස්ස ට රණ්ඩු වෙන්න පටන් ගත්තා. අන්තිමට බොහොම අමාරුවෙන් සම්මතේකට ආවා දිවා ආහාරය වෙන තුරු අපේ පන්තියත් ඉන් පස්සේ D පන්තියත් ඔය මහානුභාව සම්පන්න පශ්චාත් බාගේ බෙදා ගන්නවා කියලා. හැබැයි ඉතින් හිතේ කොස්ස එහෙමමයි. ඉතින් ඔහොම සින්දු කිය කියා රැඟුම් පපා ටික වෙලාවක් යද්දී අපේ කට්ටියට මීටර් උනා අර පන්තියේ අය එක්තරා සිංදුවකට පොඩි අකමැත්තක් දක්වන බව. සිංදුව තමයි රූකාන්තගේ "කුසුමි ලතා රේණු ලතා හඬන කතාවේ"
. ඒ ගොල්ලෝ ඒකට අකමැති උනේ මොකද කියලනම් මම දන්නේ නෑ. හැබැයි ඒක මීටර් වෙච්ච වෙලාවේ ඉඳලම බස් එකේ ඇහුනේ ඔය සිංදුව විතරයි."සිත බැඳූ..නට...කුසූ..මිට...මගේ සිත ඇය..ළඟ...නෑ....රැඳෙන් නෑ....
ඇය...හැඬු...වට...තැව්..නට...ඇගේ සිතෙන් මට..වැඩක් නෑ.....වැඩක් නෑ...
හද පතුලේ..මගෙ හිත ඇතුලේ...ඔබ පමණයි...ළඟ ඉන්නේ...."
ඔය හරිය කියද්දී කට්ටියගෙ මූණු නිකන් කුණ්ඩ හට්ටි වගේ වෙලා...යන්තම් සින්දුව ඉවර වෙද්දී කට්ටිය සැනසුම් සුසුමක් හෙලනවා. එතකොටම ඔන්න අපේ කට්ටිය ආපහු පටන් ගන්නවා...
"කුසුමි ලතා...රේණු ලතා...හඬන කතාවේ..."
ඔන්න ඔහොමයි එදා උනේ. අපි ඒ ට්‍රිප් එක පුරාවටම කිව්වේ ඔය සින්දුව විතරද කොහෙද. අන්තිම වෙද්දී ඒක අපිටත් ඇති වෙලා.
ඉතින් ඒ ට්‍රිප් එකත් එහෙම ඉවර උනා කියමුකෝ. ඊට පස්සේ ඊ ළඟ අවුරුද්දෙත් ට්‍රිප් එකක් ගියා. ඒ කියන්නේ අපි 10 වසරෙදි. ඒ පාර ගියේ හම්බන්තොට පැත්තේ. මුල්කිරිගල, උස්සන්ගොඩ, මදුනාගල උණු දිය පොකුණු එහෙම බලන්න ගියා ඔය ගමනෙදි.
මදුනාගල අහසේ දඟ කරනා තරු ගනින්න...
උණු දිය පොකුණ ලඟදි හැන්දෑවක මුණ ගැහෙන්න
මටනම් ඉතින් ඒ බලපු තැන් අලුත් අත්දැකීම් නෙමෙයි. හම්බන්තොට, තිස්සමහාරාම කියන්නේ මගේ පුංචි කාලේ මතක ගබඩා වෙච්ච තැන් :)
ඒ ට්‍රිප් එකනම් පිස්සුම පිස්සු නටපු ට්‍රිප් එකක්. ආපහු 11 වසරෙදි ට්‍රිප් එකක් යන්න හිටියට ඒ වැඩේ කරගන්න බැරි උනා. ඊට පස්සේ ඉතින් එච්චරයි. ඒ ලෙවල් කාලේ ට්‍රිප්ස් ගියෙත් නෑ. ගියත් ඉතින් අර යාළුවො තරම් ෆිට් එකකුත් නෑ. 9, 10, 11 වසරවල් තමයි මට හිතෙන විදිහට ඉස්කෝල ජිවිතේ හොඳම අවුරුදු තුන. මේක එක එක අයට වෙනස් වෙන්න පුළුවන් උනාට ගොඩක් දෙනෙක්ට ඒක එහෙමම තමයි කියලයි මට හිතෙන්නේ. ඒ ලෙවල් කාලෙත් ඉතින් නරකම නැහැ. හැබැයි වැඩ වැඩියි. යාළුවො සීමිතයි. පිස්සු නැටීමේ කාලය අඩුයි :)
දැන් බලාගෙන යනකොට අපි එච්චර ට්‍රිප් ගිහිල්ල නෑ නේ :O මම කිව්වේ ඉස්කෝලෙන්. ආ... කියන්න අමතක උනා. අපි හොස්ටල් එකෙනුත් ට්‍රිප් එකක් ගියා නේ. ඒකත් ගියේ 9 වසරේදී තමා. ඒ දවස්වල ඉතින් වැඩිපුරම ෆිට් හොස්ටල් යාළුවො එක්ක. දවසේ වැඩි හරියක් ඉන්නේ එයාලත් එක්කනේ. හොස්ටල් කතා නම් ගොඩක් තියනවා කියන්න වෙලාවක් නෑ. මට මතක විදිහට ළමයි 50 - 60 අතර ගානක් තමයි හිටියේ. එයිනුත් අපේ 9 වසරේ අය හිටියේ හත් දෙනයි.
ඒ ට්‍රිප් එක ගියේ රතනපුරේ පැත්තට. බෝපත් ඇල්ල, සමන් දේවාලේ, මඩුවන්වෙල වලව්ව එහෙම බලන්න ගියා. බස් එකේ ඇතුලේ ඉස්සරහින්ම කෙසෙල් කැනකුත් එල්ලගෙන තමයි ගියේ. එදා රෑ ආපහු එද්දී කට්ටියගේ අත පය කොර වෙලා උගුරුත් බැරැන්ඩි වෙලා තමයි ආවේ. අර කෙසෙල් කැනේ නැට්ට විතරයි ඉතුරු වෙලා තිබුනේ. අන්තිම හරිය වෙද්දී සමහරු සීට් උඩම නින්ද ගිහින් පැද්දෙන තාලෙට අර කෙසෙල් නැට්ටත් පැද්දි පැද්දි ආවා අපිත් එක්ක.
ඔය ට්‍රිප් එකේදි වෙච්ච ආතල්ම වැඩේ තමයි මොකක් හරි හේතුවක් හින්දා හොස්ටල් එකේ මෙට්‍රන් ට ට්‍රිප් එක එන්න බැරි වෙච්ච එක. හැබැයි ඒ වෙනුවට විදුහල්පතිනිය ආවා අපිත් එක්ක. එයානම් ළමයිගේ විනෝදෙට අකුල් හෙලන කෙනෙක් නෙමේ. ගමන පුරාවටම ඉස්සර සීට් එකක වාඩි වෙලා ගියා මිසක් කිසිම දේකට අත දැම්මේ නෑ. ඒ එක්කම කියන්න ඕනේ මගේ ජිවිතේ දැකපු හොඳම පෞරුෂයක් හිමි අයගෙන් කෙනෙක් තමා අපේ ඔය විදුහල්පතිනිය.
ඉතින් ඉස්කෝලෙන් ගියපු ට්‍රිප් වලට කියලා තියෙන්නේ ඔච්චර තමා. එතකොට කැම්පස් එකෙන් ගියපු ට්‍රිප්? ආ...එව්වා පස්සේ...
